Vertaling beeld: Deze Zwarte Madonna van Palau-del-Vidre (Roussillon) beschrijft de schrijfster en Madonna-onderzoekster Helene Luise Köppel, als een zogenaamde Vièrge ouvrante, d.w.z. een „virgin to open“: „Ze is de spreekwoordelijke Sophia, het vrouwelijke aspect van God.“ (7)

In de Christelijke Gnostiek vloeiden Egyptische, Joodse en Griekse godsdienstkennis samen: Ze koesterden het goddelijke geheim van de vruchtbaarheid van de scheppingsmythes, het geheim van de duistere oertoestand van de aarde. In deze oerstaat borrelt een verlangen naar de Eros, naar zelfkennis – naar bewustzijn – op. Het heilige, het creatieve, het zorgzame, het gevoel, bevruchtte de bodem. Het is het heilige van een vader en een moeder die een kind dragen (1,2,3). Vanuit de eenheid ontwikkelt zich het samenzijn en van daaruit de Drie-eenheid: de Triade. Sophia als het begin van de schepping, de goddelijke kracht, de vrouwelijke kant van God, de bron van kracht (4).

En de Witte Duif?

Al in tijden van Ashera was de duif de trouwe metgezel van Ashera (5). Zij is de boodschapster van de liefde. In het oosterse christendom werd de „wijsheid als moeder en duif“ beschouwd. In het Nieuwe Testament verschijnt de duif aan Maria als de boodschapster van de Aankondiging. De duif is Sophia, de vrouwelijke heilige wind, haar adem. In alle evangeliën wordt de Geest op Jezus gelegd, Sophia dus, de Moeder van God. Een duif met een vrouwenstem verschijnt als een glanzende wolk. Al snel valt ze stil. De geestesvrouw verliest haar geslacht – Ruach – de wind wordt mannelijk en komt zo als geest in het heiligdom van de Drie-eenheid terecht. (3) De witte duif herinnert ons aan de liefde, de Geest en – sinds Picasso- de vrede.